Przeglądam właśnie pocztę w poszukiwaniu co lepszych skrawków mych wypocin, i tak patrzę, że mam ze 40 różnych wersji roboczych jednego tekstu. Z perspektywy czasu można spojrzeć na swoje bazgroły tak jakby okiem kogoś innego, albo przeczytać to, co się napisało tak, jakby to było napisane przez inną osobę. Można nabrać dystansu. Dobre to, ale za długo trwa.
Wy też tak macie? Czy piszecie i od razu publikujecie swoje pomysły? I jak Wam się czyta swoje stare prace?
Ja mam wieczny niedosyt.
piątek, 30 sierpnia 2013
piątek, 16 sierpnia 2013
Poznajcie Heather Burton
" - Ale załóżmy, że to była ona. Wróciła do domu, nie wytrzymała, złapała nóż i wypatroszyła starych. Potem poćwiartowała zwłoki i wywiozła do lasu- dumny ze swego geniuszu Pete chodził w kółko, wymachując kanapką. Kawałek sałaty spadł na podłogę. Pete przemaszerował po nim niewzruszony.- Nad czym się tu kurwa zastanawiać?
Ray przymknął zmęczone oczy. Opuszkami palców rozmasował powieki.
- Muszę mieć pewność. Dowody. Twarde dowody- powiedział z naciskiem.-Z resztą, nawet gdyby to była ona...- rozłożył ręce- to jeszcze nie znaczy, że zabiła Nicka. Coś mi tu nie pasuje.
Zamilkli. Pete od czasu do czasu przerywał ciszę pojedynczym mlaśnięciem. Ray jeszcze nigdy nie widział, żeby ktoś tak wolno jadł. Jak można się tak pieprzyć z jedzeniem?
- Przepraszam...- Ben nieśmiało uchylił drzwi i wetkną głowę do środka.- Przyprowadziłem tę małą- mocnym ruchem pchnął dziewczynę, która wylądowała na kolanach.
- Dzięki, idź już- Ray nie zaszczycił go spojrzeniem. Patrzył na Heather. Był pewny, że nie podniesie na niego wzroku, ale ona odgarnęła z twarzy długie, ciemne włosy, uniosła głowę i wlepiła mu w oczy puste spojrzenie. Miała rozciętą wargę i spuchnięty policzek. Ben próbował im zaimponować.
- Widzę, że nasz kolega dobrze się tobą zajął- Pete uśmiechał się szeroko.
- Próbował być bardzo efektowny- Heather oblizała wargę.-Bije jak pizda. Pewnie jest nowy- odwzajemniła uśmiech.
Ray drgnął. Kurewsko spostrzegawcze dziewczę.
- Więc, czego ode mnie chcecie?
- Chcemy się dowiedzieć, czy to ty sprzątnęłaś mojego brata, czy zrobił to twój brat- odpowiedział spokojnie Ray.- A może zrobiliście to razem?
Znowu spojrzała mu w oczy. Przez chwilę wyglądała na zagubioną."
Ray przymknął zmęczone oczy. Opuszkami palców rozmasował powieki.
- Muszę mieć pewność. Dowody. Twarde dowody- powiedział z naciskiem.-Z resztą, nawet gdyby to była ona...- rozłożył ręce- to jeszcze nie znaczy, że zabiła Nicka. Coś mi tu nie pasuje.
Zamilkli. Pete od czasu do czasu przerywał ciszę pojedynczym mlaśnięciem. Ray jeszcze nigdy nie widział, żeby ktoś tak wolno jadł. Jak można się tak pieprzyć z jedzeniem?
- Przepraszam...- Ben nieśmiało uchylił drzwi i wetkną głowę do środka.- Przyprowadziłem tę małą- mocnym ruchem pchnął dziewczynę, która wylądowała na kolanach.
- Dzięki, idź już- Ray nie zaszczycił go spojrzeniem. Patrzył na Heather. Był pewny, że nie podniesie na niego wzroku, ale ona odgarnęła z twarzy długie, ciemne włosy, uniosła głowę i wlepiła mu w oczy puste spojrzenie. Miała rozciętą wargę i spuchnięty policzek. Ben próbował im zaimponować.
- Widzę, że nasz kolega dobrze się tobą zajął- Pete uśmiechał się szeroko.
- Próbował być bardzo efektowny- Heather oblizała wargę.-Bije jak pizda. Pewnie jest nowy- odwzajemniła uśmiech.
Ray drgnął. Kurewsko spostrzegawcze dziewczę.
- Więc, czego ode mnie chcecie?
- Chcemy się dowiedzieć, czy to ty sprzątnęłaś mojego brata, czy zrobił to twój brat- odpowiedział spokojnie Ray.- A może zrobiliście to razem?
Znowu spojrzała mu w oczy. Przez chwilę wyglądała na zagubioną."
środa, 31 lipca 2013
wtorek, 30 lipca 2013
The matter of style
English isn't my mother language, but sometimes, even pretty often, I have a need to write and think in english. Thinking in this language is... easier. I wish i could write every post this way, but first of all- I make lots of mistakes. Yes... And besides, I feel like i have no style if I don't write in polish. I even modulate my voice in a different way when I speak english, so I sound more childish than normally. The cool thing about this language is, that every word sounds pretty, senseless sentences seem less senseless, and when I translate them into polish, everything sounds so harsh. Not because polish is an awful language, it's just about... that polish words have more meaning to me. I like reading in english though. 'Ghetto Kidz'- I can't imagine reading this book in polish. Really. I have read this book like five times already and I am going to read it again as soon as I forget most of the details.
Sometimes, when I think about the plot of my maybe-one-day-to-be-book, I am imagining dialogues in english.Then I translate them into polish and try to find right words to keep the mood of this exact scene. Words can mean so much. It takes so much effort to create a page long scene that will be alike to how I imagine it in my head. It's like with painting, with the difference, that there are words instead of pens and pencils and so on.
This post is pretty messy, but so is my chaotic thinkin right now. I know it's easier to get to more people writing posts in english, but I am not sure if I am good enough to make it till that point. Self critic first!
Sometimes, when I think about the plot of my maybe-one-day-to-be-book, I am imagining dialogues in english.Then I translate them into polish and try to find right words to keep the mood of this exact scene. Words can mean so much. It takes so much effort to create a page long scene that will be alike to how I imagine it in my head. It's like with painting, with the difference, that there are words instead of pens and pencils and so on.
This post is pretty messy, but so is my chaotic thinkin right now. I know it's easier to get to more people writing posts in english, but I am not sure if I am good enough to make it till that point. Self critic first!
czwartek, 18 lipca 2013
Jak przebrnąć przez epilog
Kiedy zasiadam do pisania, sto razy zastanawiam się nad pierwszym słowem, a potem nad każdym kolejnym, czytam całe zdanie- jak już dobrnę do kropki- pięć razy z rzędu i z namaszczeniem klikam zaznacz całość, usuń. Czasem jeden fragment poprawiam namiętnie do upadłego- zamieniam słowa, przebudowuję zdania, dopisuję, kasuję, znowu dodaję i na koniec dochodzę do wniosku, że może jednak ja to napiszę od nowa, bo tak już sponiewierałam całość, że nic, tylko wykopać dołek i pogrzebać to to żywcem.
Innym znowu razem zapiszę kilka stron z rozpędu, natchniona jak stąd dotąd albo i bardziej, czytam ten mój ocierający się o geniusz, kapiący perfekcją rozdział a po kilku dniach, patrząc z perspektywy czasu, ochłonąwszy nieco, rozdział ten nieszczęsny wydaje mi się niewystarczająco dobry. I znowu z plaskiem biję się w czoło, a potem w pierś (już bez plaskania), padam na kolana i drę koszulę- tak po męsku, a na sam koniec z kobiecym piskiem na ustach wołam o pomstę do nieba, żeby za chwilę znowu zasiąść do pisania już całkiem spokojnie, mówiąc sobie 'dobra, tym razem napiszę to lepiej'.
Ale jeśli kiedyś uznam, że osiągnęłam perfekcyjność, będzie to zdecydowanie mój koniec, gdyż prawdziwy pisarz nigdy nie jest do końca zadowolony ze swojego dzieła. I chyba tego powinnam się trzymać, inaczej nigdy nie przebrnę przez epilog.
ps.
A tak właśnie mniej więcej wyglądam w chwili zwątpienia. Bazgroł mój, 'zgapiony' perfidnie z mangi Wolf's Rain (swoją drogą dobra manga).
Innym znowu razem zapiszę kilka stron z rozpędu, natchniona jak stąd dotąd albo i bardziej, czytam ten mój ocierający się o geniusz, kapiący perfekcją rozdział a po kilku dniach, patrząc z perspektywy czasu, ochłonąwszy nieco, rozdział ten nieszczęsny wydaje mi się niewystarczająco dobry. I znowu z plaskiem biję się w czoło, a potem w pierś (już bez plaskania), padam na kolana i drę koszulę- tak po męsku, a na sam koniec z kobiecym piskiem na ustach wołam o pomstę do nieba, żeby za chwilę znowu zasiąść do pisania już całkiem spokojnie, mówiąc sobie 'dobra, tym razem napiszę to lepiej'.
Ale jeśli kiedyś uznam, że osiągnęłam perfekcyjność, będzie to zdecydowanie mój koniec, gdyż prawdziwy pisarz nigdy nie jest do końca zadowolony ze swojego dzieła. I chyba tego powinnam się trzymać, inaczej nigdy nie przebrnę przez epilog.
ps.
A tak właśnie mniej więcej wyglądam w chwili zwątpienia. Bazgroł mój, 'zgapiony' perfidnie z mangi Wolf's Rain (swoją drogą dobra manga).
piątek, 12 lipca 2013
nie-do-powiedzenia
Zarys pierwszej mojej 'opowieści' tworzył się latami i w sumie do tej pory proces ten trwa nieubłaganie i pojęcia nie mam, kiedy się skończy i, co najgorsze, czy w ogóle ma taki zamiar, by kiedykolwiek dobiec końca. Piąty rok żyjąc 'tu i teraz', trwając jednocześnie w bigamicznym związku z 'tam i teraz' składam do kupy strzępki natury ludzkiej, przewiduję przyszłość i bawię się przeszłością. A potem przewracam wszystko do góry nogami i od nowa odgrywam cały ten cyrk- zmieniając sytuacje jednym zdaniem nadaję im nowy kształt, wprawiam w ruch mechanizmy, nad którymi tylko tutaj mogę zapanować. I to nie zawsze.
Po pięciu latach żywota na dwóch płaszczyznach, czasami odnoszę wrażenie, że ta druga, stworzona przeze mnie płaszczyzna nie jest wcale mniej prawdziwa od tej pierwszej. Nadałam imiona, osobowości, zalety i wady, i chociaż mgliste, niepełne, gdyby tchnąć w nie duszę, miałabym teraz kilkoro niedorozwiniętych umysłowo i fizycznie dzieci.
Od lat pięciu tkwi w mojej głowie plan historii tak dla mnie ważnej, że nie do wykorzenienia. Dziewicze 'opowieści', zdaje się, że to te najważniejsze, są jednocześnie najgorszą zmorą osoby piszącej, a przynajmniej ja, jako osoba pisząca (jeszcze nie pisarka, bo na ten tytuł trzeba zapracować), moją dziewiczą 'opowieść' traktuję jako zmorę zarazem. Próbując nadać mej historii ostateczny kształt, widzę tylko bezkształtną breję gotową w prawdzie do obróbki, ale wciąż tylko breję. Z wachlarza ludzkich emocji odpinam kilka i próbuję wpasować je w mgliste zarysy postaci o mglistych charakterach, a potem przypinam je z powrotem, bo charakter ludzki to więcej niż jeden emanujący emocjami wachlarz emocji. I stoję w miejscu, dodając, ujmując, zmieniając, doczepiając i odczepiając wszystko to, czego 'tu i teraz' nigdy nie będę miała szansy dodać, ująć, zmienić, doczepić i odczepić.
Nie wiem, co mi krzyczy do ucha, że to właśnie mglistość mej 'opowieści' jest w tym wszystkim najlepsza, ale cokolwiek to jest, nie ma racji. Wszystkie niedopowiedzenia nie do powiedzenia będą musiały zostać przeze mnie dopowiedziane, jeśli kiedykolwiek zdecyduję się wziąć rozwód i uwolnić od bigamicznego związku i dać moim upośledzonym dzieciom szansę na cudowne uzdrowienie.
Po pięciu latach żywota na dwóch płaszczyznach, czasami odnoszę wrażenie, że ta druga, stworzona przeze mnie płaszczyzna nie jest wcale mniej prawdziwa od tej pierwszej. Nadałam imiona, osobowości, zalety i wady, i chociaż mgliste, niepełne, gdyby tchnąć w nie duszę, miałabym teraz kilkoro niedorozwiniętych umysłowo i fizycznie dzieci.
Od lat pięciu tkwi w mojej głowie plan historii tak dla mnie ważnej, że nie do wykorzenienia. Dziewicze 'opowieści', zdaje się, że to te najważniejsze, są jednocześnie najgorszą zmorą osoby piszącej, a przynajmniej ja, jako osoba pisząca (jeszcze nie pisarka, bo na ten tytuł trzeba zapracować), moją dziewiczą 'opowieść' traktuję jako zmorę zarazem. Próbując nadać mej historii ostateczny kształt, widzę tylko bezkształtną breję gotową w prawdzie do obróbki, ale wciąż tylko breję. Z wachlarza ludzkich emocji odpinam kilka i próbuję wpasować je w mgliste zarysy postaci o mglistych charakterach, a potem przypinam je z powrotem, bo charakter ludzki to więcej niż jeden emanujący emocjami wachlarz emocji. I stoję w miejscu, dodając, ujmując, zmieniając, doczepiając i odczepiając wszystko to, czego 'tu i teraz' nigdy nie będę miała szansy dodać, ująć, zmienić, doczepić i odczepić.
Nie wiem, co mi krzyczy do ucha, że to właśnie mglistość mej 'opowieści' jest w tym wszystkim najlepsza, ale cokolwiek to jest, nie ma racji. Wszystkie niedopowiedzenia nie do powiedzenia będą musiały zostać przeze mnie dopowiedziane, jeśli kiedykolwiek zdecyduję się wziąć rozwód i uwolnić od bigamicznego związku i dać moim upośledzonym dzieciom szansę na cudowne uzdrowienie.
środa, 10 lipca 2013
Jak się ma pisanie do modowych trendów?
Przewertowawszy pobierznie dwadzieścia dwa lata mego żywota, rumieniąc się miejscami na wspomnienie głupot, których już nie cofnę (a ile jeszcze przede mną?), wspominając szansy nie wykorzystane, niektóre 'za' i 'przeciw', słowa, co mogły paść a nie padły i te, co padły a nie musiały, szukam czegoś, co mi w życiu wyszło, ale tak naprawdę wyszło, w sensie, że dobrze wyszło a nie jakoś przeciętnie dobrze czy mało dobrze, i dochodzę do wniosku, że od zawsze wychodziło mi pisanie.
Próbowałam śledzić modowe trendy: HOT or NOT, pastele i neony, koronki, mgiełki i pincet odcieni czerni, ale zamiłowanie do mody (śmiem twierdzić) przychodzi wcześniej niż w wieku lat dwudziestu dwóch i pół. Więc po zakupie morelowych portek, koronkowych szortów i paru oversizów dochodzę do wniosku, że łatwiej mi jednym słowem ocenić ośmióset stronicową książkę niż zrobić review szortów w kolorze nude.
Próbowałam śledzić modowe trendy: HOT or NOT, pastele i neony, koronki, mgiełki i pincet odcieni czerni, ale zamiłowanie do mody (śmiem twierdzić) przychodzi wcześniej niż w wieku lat dwudziestu dwóch i pół. Więc po zakupie morelowych portek, koronkowych szortów i paru oversizów dochodzę do wniosku, że łatwiej mi jednym słowem ocenić ośmióset stronicową książkę niż zrobić review szortów w kolorze nude.
Subskrybuj:
Posty (Atom)