The Liebster Blog Award 2013

Lady Loneliness, szczerze Ci dziękuję za nominację! Poprawiłaś mi humor :D To miłe, że 'małe' blogi dostają szansę rozwoju przez takie konkursy :) W każdym bądź razie już zaparzyłam herbatę (bez herbaty nie umiem pisać) i zabieram się od razu do odpowiedzi na pytania i moje nominacje.

Odpowiedzi:
1.Twoja najlepsza cecha charakteru to...
2. Miłość. Jedna na całe życie?
3. Jakie znaczenie w życiu człowieka według Ciebie ma przyjaźń?
4. Ukochane miejsce na ziemi, gdzie chcesz się zestarzeć.
5. Horoskopy. Wierzysz czy nie? Uzasadnij.
6. Twój najlepszy pomysł na siebie.
7. Twoje inspiracje.
8. Plan na jesienny wiecór: książka, telewizja, a może coś innego?
9. Dlaczego wogóle piszesz bloga?
10. Twój pogląd na życie: optymistyczny, czy pesymistyczny?
11. Kochasz muzykę? Jeśli tak, to jaką? Jeśli nie, dlaczego?

1. Uparta jak osioł, czyli zawzięta, czyli... z reguły ciężki ze mnie człowiek Nie wiem, czy to akurat najlepsza cecha mojego charakteru, ale na pewno jest moją ulubioną, bo ile razy nie padnę, to i tak się jakoś podniosę (mniej lub bardziej mentalnie pokiereszowana).

2. Mam taką nadzieję. Nie potrafię sobie już wyobrazić życia z kimkolwiek innym, niż mój obecny chłopak.

3. W moim mniemaniu przyjaźń ma wielkie znaczenie. Szczególnie przyjaźń między matką i córką, jak i przyjaźń w związku. Dla mnie są to dwie najważniejsze formy przyjaźni, na których staram się budować swoje życie.

4. Bottrop- wieża widokowa Tetraeder. Kiedy mój chłopak pierwszy raz pokazał mi zdjęcie, a potem zabrał mnie tam w moje urodziny, zakochałam się w tym miejscu po cebulki włosów.Tak, jestem gotowa zestarzeć się na wieży widokowej, a nawet paść trupem wchodząc po schodach na górę. Bo warto.

5. Wierzę w to, że znak zodiaku w dużej mierze kształtuje nasze charaktery, ponieważ ja i moja mama jesteśmy typowymi Koziorożcami, mój brat to cały Lew, a chłopak i tato to wypisz wymaluj Ryby. Sama bym nas lepiej nie opisała. Jednak w taki gazeciany horoskop nie wierzę. Nigdy mi się nie sprawdził, poza tym wierzę, że my sami kreujemy naszą przyszłość poprzez dokonywanie wyborów.

6. Nie wiem nawet, czy takowy mam. Po prostu staram się być sobą, a zamiast szukać pomysłu na siebie, staram się siebie wyrażać... poprzez bycie sobą.

7. Inspiruje mnie styl Stephena Kinga, J.K. Rowling oraz, niestety, przedwcześnie zmarłego Stiega Larssona. Jeśli chodzi o to, co inspiruje mnie do pisania, to raczej jest to wewnętrzna potrzeba, swego rodzaju bunt i sprzeciw wyrażane w moich hmmm pracach. Cokolwiek mnie kiedyś zainspirowało do pisania, już dawno przerodziło się w nie do końca nazwaną potrzebę.

8. Książka, zdecydowanie. Książka, koc i gorące kakao.

9. Chyba dlatego, że pisanie dla samej siebie już mi nie wystarcza. Nie piszę, żeby zbierać pochwały, jeśli już takie padają. Ja po prostu mam potrzebę dzielenia się swoją 'pracą' z innymi, a blog to najprostsza forma, by dotrzeć do wielu osób jednocześnie.

10. Optymistyczno-realistyczny. Czyli pomieszanie z poplątaniem.

11. Uwielbiam. Od 10 lat jestem oddaną fanką Linkin Park. Oprócz nich nie pogardzę takimi świetnymi zespołami jak SOAD, Marilyn Manson czy Guns'n'Roses, ale lubię też i inne gatunki muzyczne.


Nominowani:
1.http://nevehiwatari.blogspot.com/
2.http://crimeiseverywhereopowiadania.blogspot.com/
3.http://pherosfera.blogspot.com/
4.http://badhoran.blogspot.com/
5.http://whenever-you-kiss-him-im-breaking.blogspot.com/
6.http://zycie--trudne.blogspot.com/
7.http://myworldania.blogspot.com/
8.http://thehauntedway.blogspot.com/
9.http://bluey-cup-of-tea.blogspot.com/
10.http://klaudiuszleman.blogspot.com/
11.http://amelia-zmiany.blogspot.com/

Pytania:
1. Dlaczego tematyka Twojego bloga jest taka a nie inna?
2. Co chcesz zyskać, prowadząc bloga?
3. Czego najbardziej w sobie nie lubisz?
4. Jak działa na Ciebie krytyka innych?
5. Co sprawia Ci w życiu największą przyjemność?
6. Jakie jest Twoje najpiękniejsze wspomnienie?
7. Jak jednym słowem opisałbyś/opisałabyś swojego bloga?
8. Twoja ulubiona bajka z dzieciństwa!
9. Czego się bałeś/bałaś jak byłeś/aś mały/a?
10. Co będziesz robić za 10 lat?
11. Jak myślisz, gdzie będziesz mieszkać za 10 lat?

Wersje robocze

Przeglądam właśnie pocztę w poszukiwaniu co lepszych skrawków mych wypocin, i tak patrzę, że mam ze 40 różnych wersji roboczych jednego tekstu. Z perspektywy czasu można spojrzeć na swoje bazgroły tak jakby okiem kogoś innego, albo przeczytać to, co się napisało tak, jakby to było napisane przez inną osobę. Można nabrać dystansu. Dobre to, ale za długo trwa.

Wy też tak macie? Czy piszecie i od razu publikujecie swoje pomysły? I jak Wam się czyta swoje stare prace?
Ja mam wieczny niedosyt.

Poznajcie Heather Burton

  " - Ale załóżmy, że to była ona. Wróciła do domu, nie wytrzymała, złapała nóż i wypatroszyła starych. Potem poćwiartowała zwłoki i wywiozła do lasu- dumny ze swego geniuszu Pete chodził w kółko, wymachując kanapką. Kawałek sałaty spadł na podłogę. Pete przemaszerował po nim niewzruszony.- Nad czym się tu kurwa zastanawiać?
   Ray przymknął zmęczone oczy. Opuszkami palców rozmasował powieki.
   - Muszę mieć pewność. Dowody. Twarde dowody- powiedział z naciskiem.-Z resztą, nawet gdyby to była ona...- rozłożył ręce- to jeszcze nie znaczy, że zabiła Nicka. Coś mi tu nie pasuje.
   Zamilkli. Pete od czasu do czasu przerywał ciszę pojedynczym mlaśnięciem. Ray jeszcze nigdy nie widział, żeby ktoś tak wolno jadł. Jak można się tak pieprzyć z jedzeniem?
   - Przepraszam...- Ben nieśmiało uchylił drzwi i wetkną głowę do środka.- Przyprowadziłem tę małą- mocnym ruchem pchnął dziewczynę, która wylądowała na kolanach.
   - Dzięki, idź już- Ray nie zaszczycił go spojrzeniem. Patrzył na Heather. Był pewny, że nie podniesie na niego wzroku, ale ona odgarnęła z twarzy długie, ciemne włosy, uniosła głowę i wlepiła mu w oczy puste spojrzenie. Miała rozciętą wargę i spuchnięty policzek. Ben próbował im zaimponować.
   - Widzę, że nasz kolega dobrze się tobą zajął- Pete uśmiechał się szeroko.
   - Próbował być bardzo efektowny- Heather oblizała wargę.-Bije jak pizda. Pewnie jest nowy- odwzajemniła uśmiech.
   Ray drgnął. Kurewsko spostrzegawcze dziewczę.
   - Więc, czego ode mnie chcecie?
   - Chcemy się dowiedzieć, czy to ty sprzątnęłaś mojego brata, czy zrobił to twój brat- odpowiedział spokojnie Ray.- A może zrobiliście to razem?
   Znowu spojrzała mu w oczy. Przez chwilę wyglądała na zagubioną."

'I'm more than just a freak and that's actually sad'

How does your soul look like today?

The matter of style

          English isn't my mother language, but sometimes, even pretty often, I have a need to write and think in english. Thinking in this language is... easier. I wish i could write every post this way, but first of all- I make lots of mistakes. Yes... And besides, I feel like i have no style if I don't write in polish. I even modulate my voice in a different way when I speak english, so I sound more childish than normally. The cool thing about this language is, that every word sounds pretty, senseless sentences seem less senseless, and when I translate them into polish, everything sounds so harsh. Not because polish is an awful language, it's just about... that polish words have more meaning to me. I like reading in english though. 'Ghetto Kidz'- I can't imagine reading this book in polish. Really. I have read this book like five times already and I am going to read it again as soon as I forget most of the details.
           Sometimes, when I think about the plot of my maybe-one-day-to-be-book, I am imagining dialogues in english.Then I translate them into polish and try to find right words to keep the mood of this exact scene. Words can mean so much. It takes so much effort to create a page long scene that will be alike to how I imagine it in my head. It's like with painting, with the difference, that there are words instead of pens and pencils and so on.
          This post is pretty messy, but so is my chaotic thinkin right now. I know it's easier to get to more people writing posts in english, but I am not sure if I am good enough to make it till that point. Self critic first!

Jak przebrnąć przez epilog

          Kiedy zasiadam do pisania, sto razy zastanawiam się nad pierwszym słowem, a potem nad każdym kolejnym, czytam całe zdanie- jak już dobrnę do kropki- pięć razy z rzędu i z namaszczeniem klikam zaznacz całość, usuń. Czasem jeden fragment poprawiam namiętnie do upadłego- zamieniam słowa, przebudowuję zdania, dopisuję, kasuję, znowu dodaję i na koniec dochodzę do wniosku, że może jednak ja to napiszę od nowa, bo tak już sponiewierałam całość, że nic, tylko wykopać dołek i pogrzebać to to żywcem.
          Innym znowu razem zapiszę kilka stron z rozpędu, natchniona jak stąd dotąd albo i bardziej, czytam ten mój ocierający się o geniusz, kapiący perfekcją rozdział a po kilku dniach, patrząc z perspektywy czasu, ochłonąwszy nieco, rozdział ten nieszczęsny wydaje mi się niewystarczająco dobry. I znowu z plaskiem biję się w czoło, a potem w pierś (już bez plaskania), padam na kolana i drę koszulę- tak po męsku, a na sam koniec z kobiecym piskiem na ustach wołam o pomstę do nieba, żeby za chwilę znowu zasiąść do pisania już całkiem spokojnie, mówiąc sobie 'dobra, tym razem napiszę to lepiej'.
          Ale jeśli kiedyś uznam, że osiągnęłam perfekcyjność, będzie to zdecydowanie mój koniec, gdyż prawdziwy pisarz nigdy nie jest do końca zadowolony ze swojego dzieła. I chyba tego powinnam się trzymać, inaczej nigdy nie przebrnę przez epilog. 

ps.
A tak właśnie mniej więcej wyglądam w chwili zwątpienia. Bazgroł mój, 'zgapiony' perfidnie z mangi Wolf's Rain (swoją drogą dobra manga).

         

nie-do-powiedzenia

          Zarys pierwszej mojej 'opowieści' tworzył się latami i w sumie do tej pory proces ten trwa nieubłaganie i pojęcia nie mam, kiedy się skończy i, co najgorsze, czy w ogóle ma taki zamiar, by kiedykolwiek dobiec końca. Piąty rok żyjąc 'tu i teraz', trwając jednocześnie w bigamicznym związku z 'tam i teraz' składam do kupy strzępki natury ludzkiej, przewiduję przyszłość i bawię się przeszłością. A potem przewracam wszystko do góry nogami i od nowa odgrywam cały ten cyrk- zmieniając sytuacje jednym zdaniem nadaję im nowy kształt, wprawiam w ruch mechanizmy, nad którymi tylko tutaj mogę zapanować. I to nie zawsze.
          Po pięciu latach żywota na dwóch płaszczyznach, czasami odnoszę wrażenie, że ta druga, stworzona przeze mnie płaszczyzna nie jest wcale mniej prawdziwa od tej pierwszej. Nadałam imiona, osobowości, zalety i wady, i chociaż mgliste, niepełne, gdyby tchnąć w nie duszę, miałabym teraz kilkoro niedorozwiniętych umysłowo i fizycznie dzieci.
          Od lat pięciu tkwi w mojej głowie plan historii tak dla mnie ważnej, że nie do wykorzenienia. Dziewicze 'opowieści', zdaje się, że to te najważniejsze, są jednocześnie najgorszą zmorą osoby piszącej, a przynajmniej ja, jako osoba pisząca (jeszcze nie pisarka, bo na ten tytuł trzeba zapracować), moją dziewiczą 'opowieść' traktuję jako zmorę zarazem. Próbując nadać mej historii ostateczny kształt, widzę tylko bezkształtną breję gotową w prawdzie do obróbki, ale wciąż tylko breję. Z wachlarza ludzkich emocji odpinam kilka i próbuję wpasować je w mgliste zarysy postaci o mglistych charakterach, a potem przypinam je z powrotem, bo charakter ludzki to więcej niż jeden emanujący emocjami wachlarz emocji. I stoję w miejscu, dodając, ujmując, zmieniając, doczepiając i odczepiając wszystko to, czego 'tu i teraz' nigdy nie będę miała szansy dodać, ująć, zmienić, doczepić i odczepić.
          Nie wiem, co mi krzyczy do ucha, że to właśnie mglistość mej 'opowieści' jest w tym wszystkim najlepsza, ale cokolwiek to jest, nie ma racji. Wszystkie niedopowiedzenia nie do powiedzenia będą musiały zostać przeze mnie dopowiedziane, jeśli kiedykolwiek zdecyduję się wziąć rozwód i uwolnić od bigamicznego związku i dać moim upośledzonym dzieciom szansę na cudowne uzdrowienie.